Sunday, September 9, 2012

රටේ ප්‍රීතිමත්ම මිනිසාගේ කමීසය

මම පොඩි නිවාඩුවකට ගෙවල් පැත්තෙ ගියා පහුගිය දවස් වල. ගෙදර ගියාම ඉතින් කරන්නේ පරණ යාළුවො එක්ක එක එක විකාර කියව කියව ඉන්න එකයි ඇවිදින එකයි තමයි. ඉතින් එක වෙලාවක කට්ටිය ඕපදුප කතා කර කර ඉද්දි එක පාරටම කතාව වෙනස් වුනා. දැන් කට්ටිය කතා කරන්නේ දේශපාලනය, ආගම, ජාතිවාදය, කාන්තාව වගේ ප්‍රබුද්ධ  මාතෘකා ගැන. අපරාදේ කියන්න බැහැ කට්ටිය නියම පඬිවරයෝ ටික :-p. ඔය අතරේ අපි තවත් මාතෘකාවකට අවතීර්ණ වුනා. ඒ තමයි "මුදල්".



ඇත්තට  කතාකරන්නම වටින මාතෘකාව. ඒ කතාකරපු දේවල් එක්ක මට හොඳ පරණ කතාවක් මතක් වුනා. ඉතින් ඒ කතාව බ්ලොග් එකේ ලියන්න ඕනි කියල හිතුණා. මේ කතාව මට කවුරු කියලා දුන්නු එකක්ද කියලා මට හරියට මතක නැහැ. කතාව විතරක් යාන්තමට මතකයි. මේ වගේම ඉතාලි කතාවක් තියෙනවා The happy man's shirt කියලා. සමහරවිට මේක ඒ කතාවේ සිංහල version එක වෙන්න පුළුවන්. අර හුණුවටේ කතාව වගේ එකම කතාව තැන් දෙකක තියෙන්න පුළුවන්නෙ. කොහොම උනත් මේක අහන්න වටිනා කතාවක්.

ඔන්න එකමත් එක රටක ඉන්නවා බොහොම දැහැමි රජ කෙනෙක්. එතුමා බොහොම හොදින් රට පාලනය කරමින් බොහොම හොදින් කල්ගෙවනවා. එත් අවාසනාවන්ත විදියට මේ රට දුර්භීක්ෂයකට ගොදුරුවෙනවා. වතුර නැතිව ගොවිතැන් විනාශ වෙනවා. රටේ ජනතාවට කන්න බොන්න නැතිව මියයනවා. මේ නිසා රට ඇතුලේ හොරකම්, මැරකම්, මිනීමැරුම් වැඩි වෙලා. රටවැසියෝ ඔක්කොම ඉතාම දුකින් කල්ගෙවනවා. එත් රජතුමාට කරන්න කිසි දෙයක් ඉතිරි වෙලා නැහැ.



අන්තිමට රජතුමා තීරණය කරනවා යන්ත්‍ර මන්ත්‍ර ගුරුකම් වලින්වත් යමක් කරන්න බලන්න. රජතුමා රටේ ඉන්න ඉහලම ජෝතිශ්‍යවේදීන්, මන්ත්‍රකරුවන් ගෙන්නලා කරන්න පුළුවන් දෙයක්  ගැන සාකච්චා කරනවා. ඒත් ඒ ඔක්කොම කියන්නේ තමන්ට කරන්න පුළුවන් දෙයක් නැහැ කියල තමයි. ඒත් එක මන්ත්‍රකරුවෙක් ඉදිරිපත් වෙනවා ප්‍රශ්නය විසඳන්න. රජතුමාට හරිම සතුටුයි. රජතුමා ඇමති මණ්ඩලයට නියෝග කරනවා මන්ත්‍රකරුට ඔහුගේ රාජකාරියට අවශ්‍ය සියල්ල වහාම ලබාදෙන්න කියලා. ඒත් ඔහු ඉල්ලන්නේ එකම එක දෙයයි. ඒ තමයි මේ රටේ ප්‍රීතියෙන්ම ඉන්න පුද්ගලයගේ කමීසය. රජතුමා වහාම සේවකයන්ට අණකරනවා රටේ එහා කෙලවරින් හෝ කමක් නැහැ වහාම ගිහිල්ලා රටේ ප්‍රීතිමත්ම පුද්ගලයගේ කමීසය අරන් එන්න කියලා.



සේවකයෝ  මුලින්ම පටන් ගන්නේ රජතුමාගෙන්මයි. "රජතුමනි, ඔබතුමා මේ රටේ නායකයා. ඔබතුමාට හැම සැපතක්ම තියෙනවා. ඒ නිසා ඔබතුමා නේද රටේ ඉන්න ප්‍රීතිමත්ම මිනිසා?" රජතුමා පිළිතුරු දෙනවා මෙන්න මෙහෙම "මේ දුර්භීක්ෂයෙන් රටවැසියෝ මැරෙනවා. රටේ අපරාධ වැඩි වෙලා. රටම ගිනි ගොඩක් වෙලා. ඉතින් මම කොහොමද සතුටින් ඉන්නේ?" ඊට පස්සේ දැන් ඉතින් සේවකයෝ රටපුරා ඇවිදිමින් රටේ ඉන්න ප්‍රීතිමත්ම මිනිසා සොයනවා. ඔවුන් යනවා රටේ ඉන්න වෙළෙන්දු, ඇමතිවරු, ප්‍රභූවරු ලඟට. ඔවුන් කවුරුත් කියන්නේ මෙන්න මෙහෙමයි "අපිට හරියට ප්‍රශ්න. වෙළඳාම් ප්‍රශ්න, පරිපාලන ප්‍රශ්න, පවුල් ප්‍රශ්න, තව තව ගොඩක් ප්‍රශ්න. අපි වෙන්න බැහැ මේ රටේ සතුටින්ම ඉන්න මිනිස්සු." ඊට පස්සේ සේවකයෝ යන්නේ රටේ සාමාන්‍ය පුරවැසියෝ ගාවට. ඔවුන් කියන්නේ මෙහෙමයි "අපට මේ දවස් වල හරියට කන්න අඳින්න නැහැ. අපේ දරුවෝ බඩගින්නේ අඬනවා. සමහරු කන්න නැතිව මැරෙනවා. අපි කොහොමද සතුටින් ඉන්නේ?" කොයි තරම් හෙව්වත් සේවකයන්ට සතුටින් ඉන්න කෙනෙක් මේ අය අතරින් හොයාගන්න වෙන්නේ නැහැ. මින් පස්සේ සේවකයෝ යන්නේ රටේ ඉන්න හාමුදුරුවරු, පූජකවරු, තාපසවරු වගේ අය ලඟට. එහෙම යන සේවකයෝ මෙන්න මෙහෙම හිතනවා "ඒ අයගෙන් කෙනෙක් සතුටින් හිටියොත් අපිට පුළුවන් වෙයි ඒ අයගෙන් කමීසයක් නැතත් සිවුරක්වත් ඉල්ලගන්න. එහෙම නැත්නම් ඒ අය ගිහිගෙයි ඇඳපු කමීසයක්වත් හොයාගන්න." ඒත් මේ පූජකවරු කියන්නේ මොකක්ද? ඒ අය කියන්නේ මෙන්න මෙහෙම කතාවක්. "උපාසක ඇත්තන්ටවත් දැන් කන්න නැහැ. ඉතින් අපිට දානයක්වත් ලැබෙන්නේ නැහැ. අනික අපේ හිත්වල කොයිම වෙලාවකවත් සතුටක්වත් දුකක්වත් නැහැ." කරන්නම දෙයක් නැති තැන සේවකයෝ යනවා රටේ ඉන්න හිඟන්නු, වහල්ලු වගේ අය මුණගැහෙන්න. ඒත් එකෙනුත් වැඩක් වෙන්නේ නැහැ. ඒ මිනිස්සු කවදාවත් සතුටින් හිටිය මිනිස්සු නෙමෙයි. බලාපොරොත්තු සුන්වුන හිත්වලින් අයෙත් සේවකයෝ රජවාසලට යනවා. ඔහොම යද්දී ඔවුන්ට ඇහෙනවා ඈතින් කවුරු හරි කෙනෙක් ගීතයක් ගයනවා. ඉතින් ඔවුන් හිතනවා "මෙච්චර දුර්භීක්ෂයක් මැද ගී කියමින් විනෝද වෙන පුද්ගලයා නම් සතුටින් සිටින අයෙක වෙන්න ඕන." ඔවුන් යනවා ගීතය ඇහෙන පැත්තට. පුංචිම පුංචි කටු මැටි ගහපු පැලක පිල උඩට වෙලා ටිකක් වයසට ගිය, ඉනට විතරක් සරම් මාල්ලක් ඇඳගෙන බොහොම සරලව ඉන්න කෙනෙක් තමයි මේ ඈත බලාගෙන ගී කියන්නේ. සේවකයෝ ඔහුගෙන් අහනවා "ඔබ සතුටින්ද ඉන්නේ?" ඔහු සිනහවක් සමග පිළිතුරු දෙනවා. "ඔව්. මම සතුටින් ඉන්නේ." දැන් සේවකයන්ට පුදුමයි. ඔවුන් අහනවා ඔබට මේ දුර්භීක්ෂ සමයේ කන්න බොන්න තියෙනවද? ඔබේ දරුවන් පෝෂණය කරන්න ඔබට මුදල් තියෙනවද?" නැවතත් ඔහු සිනාසී මෙහෙම කියනවා "මම ලැබුනොත් කනවා බොනවා. නැත්නම් නිකන් ඉන්නවා. මට කාත් කවුරුවත් නැහැ." කොහොම උනත් දැන් සේවකයන්ට හරිම සතුටුයි. දැන් ඉතිරිවෙලා තියෙන්නේ කමීසයක් ඉල්ලගන්න විතරයි.



ඔවුන් අහනවා "එහෙනම් අපිට ඔබේ කමීසයක් දෙන්න පුලුවන්ද?" ඔහු එකවරම පිළිතුරු දෙන්නේ "අනේ මට කමීසයක් නම් දෙන්න විදියක් නැහැ" කියලයි. සේවකයන්ට හරිම කේන්තියි. "මේක රාජ අණක්. ඔබ නොදුන්නොත් අපට ඔබේ කමීසය බලෙන් ලබාගන්න සිද්ධ වෙනවා". අර මහලු පුද්ගලයා ඉතා බැගෑපත්ව මෙහෙම කියනවා "අනේ ඔබතුමාලට දෙන්න මට කමීසයක් නැහැ". සේවකයෝ පුදුම වෙනවා "ඔබ කියන්නේ මේ දුර්භීක්ෂ සමයේ ගී කියමින් සතුටින් ඉන්න ඔබට අඳින්න කමීසයක් නැහැ කියලද?". "අනේ ඔව් ඇත්තමයි මම මේ කියන්නේ. මට කමීසයක් නැහැ. මම කවදාවත් කමීසයක් ඇඳලා නැහැ." අන්තිමට සේවකයෝ ගිහින් රජතුමාට මෙන්න මෙහෙම කියනවා. "රජතුමණි, මේ රටේ සතුටින්ම සිටින පුද්ගලයාට කමීසයක් නැහැ."




ප.ලි.  මම මේ ලිපියෙන් යමක් කියන්න උත්සහ කළා. තේරුනාද නැද්ද කියලා නම් දන්නේ තම තමුන්ම තමයි. ලිපියෙන් ගැන ඔයාලගෙ අදහස් මට ගොඩක් වටිනවා :))
ප්‍රතිචාර ගණන කි
Facebook Comments

10 comments:

  1. තේරුනා තේරුනා, ඔයා කියන්නේ සුපර් ස්ටාර් වෙන්න නම් කමිසය නෙවෙයි කලිසම උනත් ගලවලා සින්දු කියන්න ඕනේ කියන එක නේද?

    ReplyDelete
    Replies
    1. නැහැ සහෝදරයා. මේ කියන්න උත්සහ ගන්නේ නියම සුපර් ස්ටාර් කවුද කියලයි.

      Delete
  2. කෙටියෙන්ම කිව්වොත් "බැඳීම් නැති තරමට සතුටින් සිටිය හැක..." වගේ දෙයක් වෙන්ට ඕනෑ...

    ReplyDelete
    Replies
    1. ඔව් මචං ඒකත් ඒක දෙයක් මම කියන්න උත්සහ කරපු. ඔය බැඳීම් කිව්වම ගොඩක්ම භෞතික දෙයට බැඳෙන එකයි මම අදහස් කලේ... :))

      Delete
  3. mata theerunu eka gedara aapu welawaka kiyannam ko haaaaaaa........
    Ela ...

    ReplyDelete