ජීවිතය සුන්දරයි

මම කලින් ලිපියේ ලිව්වා මීමන ප්‍රේමතිලකයන් ගැන. සුනිල් මාධව ප්‍රේමතිලක කියන්නේ මීමන ප්‍රේමතිලකයන්ගේ පුතෙක්. ඔහු පුවත්පත් කලාවේදියෙක්. ඔහු ජීවිතය සුන්දරයි කියන ලිපි පෙලින් ලියපු එක ලිපියක් මගේ හිත ගිය තැන් වල තියෙනවා.බොහෝ කාලයකට ඉහතදී කියවපු ලිපියක්. ඒ ලිපිය කොයි තරම් හිතට වැදුනද කියනවා නම්, මම ඒ ලිපිය කපලා අරන් තිබ්බා. ලඟදි දවසක මට අහම්බෙන් ඒ ලිපිය කියවන්න ලැබුනා පොතක් ඇතුලෙ තිබිලා. ඒ ලිපිය ඔයාලටත් කියවන්න blog එකේ ලියන්න මට හිතුනා. මෙන්න ඒ ලිපිය.

සේපාල් අමරසිංහ නමැති තරුණ පුවත්පත් කලාවේදියා ලියන ලිපි බොහෝ කලක සිටම මම කියවන්නේ ඉතා ආසාවෙන්. ඔහු ලෝක සාහිත්‍යය ගැන හොද අවබෝධයක් තිබෙන පත්තරකාරයෙක් බව ඒ ලිපි කියවනවිට පැහැදිලි වෙනවා. ඔහු ලංකාදීප පුවත්පතේ විමංසා සාහිත්‍ය අතිරේකයට ලියූ ලිපියක් සහිත පිටුව මට ගෙනත් දුන්නේ තරංග.

"සුනිල් අයියා කැමති කෙනෙක් ගැන ලියූ ලිපියක්"

මම ඉතාම ගරු කරන සහ ආදරය කරන පුවත්පත් කලාවේදිනියක් වූ ඔරියානා ෆලච් සමග තවත් පුවත්පත් කලාවේදියෙක් කළ සාකච්ඡාවක්. ඔරියානා ගැන කෙටී විස්තරයකුත් සේපාල් ලියලා තියෙනවා. එම සාකච්ඡාවේ ඔරියානා ඉතාම වැදගත් ලෙස මම සලකන දෙයක් ලියලා තියෙනවා.

"අපට ආදරය කරන්න පූර්ණ අයිතියක් ඇතුවා මෙන්ම වෛර කරන්නද එවන් වූ අයිතියක් තිබෙනවා. මමද ආදරය කරනවා සේම වෛර කරනවා. එසේ කිරීමට ඇති ඉඩ මා සතු වූ අතිපූජනීය අයිතියක් ලෙසයි මා සලකන්නේ."

ඔරියානා කියාගෙන යන්නේ, ඇතැම් අයට ආදරය කරනවා සේම ඇතැම් අයට වෛර කරන බවයි. ඒ අදහසට සමාන අදහසක් මගේ හිතේ ද බොහෝ කලක සිට තැම්පත්ව තිබෙනවා.


මම හැමදාමත් කිව්වේ වෛර කරන්න පුලුවන් කාට හෝ ආදරය කරන කෙනෙක්ට පමණයි කියල. බොහෝවිට මම උදාහරණයක් ලෙස ගන්නේ කෲර පාලකයෙක්ට වෛර කරන්න පුලුවන් වන්නේ ජනතාවට ආදරය කරන කෙනෙකුට පමණයි කියලා. කුපාඩියෙකිට වෛර කරන්නේ හැදිච්චකමට ආදරය කරන කෙනෙක්. ඒකාදිපතිවාදයට වෛර කරන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට ගරු කරන කෙනෙක්.

ඔරියානාගේ අදහස හඬනගා කියවීමෙන් පසු මම මගේ අදහස් කීවේ එහි පැමිණි 'කලුදොදොල් රංජිත්' සමගයි. වෛරය සහ ප්‍රේමය ගැන මා කියවූ පොත්වල සඳහන්ව ඇති දේවල් ද මම ඔවුන්ට පහදා දුන්නා.


කොනිංග්ස්බ‍ර්ගර්ගේ "මරණය සහ ප්‍රේමය සමග ගමනක්" යන පොතේ මෙහෙම තියෙනවා. "මම ඇයට ප්‍රේම කරනවා. ඒත් උඹ ඇගේ ජීවිතය කාලකන්නි කරන්න උත්සහ ගන්නවා. ඒ නිසා මම නුඹට වෛර කරනවා. ඒ වෛරය නිසා මම උඹව මරණවා". එහෙම කියලා පිහියෙන් ඇනලා සතුරා මරණවා.


කොබෝ අබේ කියන ජපන් ලේඛකයාගේ කෙටිකතාවකත් ඒ වගේ දෙයක් තියෙනවා. "උඹ ප්‍රේමය කුමක්ද කියල දන්නෙ නැහැ. ඒත් මම දන්නවා. ප්‍රේමය දන්නා නිසා මම උඹට වෛර කරනවා. උඹ වගේ එකෙකුට මේ වගේ මරණයක් හොඳ වැඩියි". අන්තිම වචනය කියනවාත් සමගම කඩුවෙන් අනිනවා.

මම මගේ මිත්‍රයින්ට දින දෙකකට පෙරදී මගේ පුතා කී කතාවක් කිව්වා. පුතා හිනාවෙවී ඉස්කෝලෙ වෙන දේවල් කියනවා. ටිකක් වෙලා කතා නැතිව සිටි පුතා මෙහෙම කිව්වා.


"මම තාත්තෙ ඉස්කෝලෙදි වැඩිය දඟලන්නෙ නැහැ. අද මට එකෙක් බැන්නා. මම මොකද කියල අත දිග ඇරිය ගහන්න වගේ. ගැහුවොත් ගහන්න මම ලැහැස්තිවෙලයි හිටියෙ".

මම පුතාට මෙහෙම කිව්වා. උඹල හිතයි පුංචි දරුවෙකුට එහෙම කියන්න හොඳ නැහැ කියලා. ඒත් මම කිව්වා. "පුතේ බැන්නොත් බනින්න. ගැහුවොත් පළවෙනි පාර වලක්වාගන්න. දෙවැනි පාර‍ ගහන්න ඉස්සෙල්ල ගහන්න". පුතා හිනාවුනා.


බෲස්ලිගෙ ජීවිත කතාවෙ ඒ වගේ දෙයක් තියෙනවා. "මැරයන්ට බයේ ජීවත් වෙලා වැඩක් නැහැ. ඒත් මට හිංසා කරන්න එනකල් බලන් ඉඳල වැඩකුත් නැහැ. කමක් නැහැ ගහන්න අවොත් විතරක් ගහනවා".

තරංග ටික වෙලාවක් මගේ මූහුණ දෙස බලාගෙන හිටියා. "සුනිල් අයියා වැඩියෙන්ම වෛර කරන්නෙ කාටද? ".


"මම තාමත් මාක්ස්වාදියෙක්. දුප්පතා සූරාගෙන කන සතුරාට මම වෛර කරනවා. එහෙම වෙන්නෙ මම දුප්පතාට ආදරය කරන නිසයි. මගේ අනෙක් සතුරා කුපාඩියා. එහෙම වෙන්නේ මම සදාචාරයට ආදරය කරන නිසයි".